Control the controllable

Vooruit ik geef het toe, soms ben ik een controlfreak. Ik houd van controle. Wanneer ik een wedstrijd heb, dan maak ik van tevoren een raceplan waarin ik bedenk wat ik wil gaan doen tijdens de race. Soms kan het alleen voorkomen dat ik alles iets te graag wil controleren. En wat gebeurt er als er dan iets niet gaat zoals je wilt? Juist, stress!

Een slechte race

Vorige maand deed ik een 111 triatlon in Bilzen (1 kilometer zwemmen, 100 kilometer fietsen en 10 kilometer lopen). Het was mijn eerste lange race dit seizoen, dus hier wilde ik vlammen. Maar tijdens het fietsen begon ik vanaf een kilometer of 60 een pees in mijn been te voelen. Shit, dit hoorde niet in het plan. Ik baalde enorm, waarom moest ik hier uitgerekend nu last van krijgen? En omdat deze optie niet in mijn plan voorkwam wist ik ook niet wat ik ermee moest. Ik had namelijk niet van tevoren bedacht wat ik zou doen als de race níet volgens plan ging.

Meestal kan ik een dip nog wel omzetten in iets positiefs, maar in Bilzen lukte dat niet. Mijn benen wilden niet meer, en met lopen werd het alleen maar erger. Ik ben wel gefinisht, maar het voelde echt als een slechte race. Ik was volledig de controle kwijt. Na deze race ben ik na gaan denken hoe ik zoiets voortaan kan voorkomen. Moet je dan alle mogelijke scenario’s van tevoren uitdenken? Is dat dan controle?

Hoe ga je om met een slechte race?

Uiteindelijk heb ik me gerealiseerd dat niet alles te controleren is. En dat het eigenlijk ook helemaal niet hoeft. Ik weet nu dat me blijven richten op dingen die ik niet kan controleren alleen maar zorgt voor frustratie, en mijn race verpest. Dus wat doe je dan als er iets misgaat? De beste reactie voor mij is dan 1) accepteren en 2) focus op wat ik wél kan controleren.

Na Bilzen heb ik dus best even gebaald, maar toen heb ik het naast me neergelegd. En hierna heb ik mijn fietsafstelling gecheckt, ben ik langs de fysio gegaan, en heb ik een nieuw trisuit gekocht. Ook ben ik oefeningen blijven doen om mijn spieren te versterken, en weet ik dat ik op welke cadans ik moet blijven fietsen om de race goed door te komen. En betekent dit dat ik nu zeker weet dat dit niet meer kan gebeuren? Natuurlijk niet, maar ik heb er in ieder geval alles aan gedaan wat ik kan om een herhaling te voorkomen.

Focus naar de volgende race

Aanstaande zondag, 19 juni, mag ik in de herkansing, want dan is een van mijn belangrijke races dit seizoen: de Lac des Sapins triatlon in Frankrijk. Hier mag ik 3 kilometer zwemmen, 100 kilometer fietsen, en 20 kilometer lopen. Control freak die ik ben, heb ik het parcours de afgelopen dagen alvast verkend. Van tevoren wist ik dat er wat hoogtemeters in het fietsparcours zaten, en wat stukjes onverhard in het loopparcours. Wist ik veel dat in realiteit het fietsparcours constant klimmen en dalen is, en het loopparcours eigenlijk meer lijkt op een trail. Nu denk je misschien: o nee, dat wordt stress! Het grappige is dat ik dat van tevoren ook zou hebben gedacht. Maar hoe meer ik erachter kom hoe zwaar het gaat worden zondag, hoe meer zin ik erin krijg. De wedstrijd is zoals die is, en eigenlijk is dat zware parcours vooral een hele grote uitdaging.

Natuurlijk begin ik een beetje gezonde spanning te krijgen, maar er is absoluut geen sprake van stress. En dat ik de controle een beetje loslaat, wil ook niet zeggen dat ik nu niets meer voorbereid. Ik maak nog steeds een raceplan voor mezelf, maar dit raceplan richt ik op wat ik kan controleren. En de rest? Dat zien we zondag wel!