Het idee was zo mooi. Mijn eerste Ironman finish, deze zomer in Spanje. Ik droom er al het hele jaar van. Sterker nog, al jaren. Het plan was gesmeed, ik was hard aan het trainen, er stonden volop voorbereidingswedstrijden in de agenda. Eredivisie races met mijn team, een mooie halve triathlon in mei, trainingsweken in Frankrijk en Spanje en dan uiteindelijk álles uit mezelf halen tijdens mijn eerste full distance triathlon, Ironman Vitoria-Gasteiz, op 12 juli 2020.

Ik heb geen enkel moment gedacht dat er een scenario zou kunnen ontstaan waarbij ik er zélf voor zou kiezen om mijn race te annuleren, en uit te stellen naar volgend jaar. Maar dat is toch echt wat ik net heb gedaan. 

De afgelopen weken vielen een voor een al mijn voorbereidingswedstrijden om. Zwemlopen en triathlons in Nederland, de halve Challenge in Italië, ze werden allemaal geannuleerd. De Triathlonbond besloot dat de volledige Teamcompetities niet doorgingen, waardoor alle Eredivisie wedstrijden met mijn triathlon team dit jaar gecanceld zijn. Het enige wat overbleef, was de Ironman. 

In zo’n situatie maakt het geen ene donder uit dat je zelf sportpsycholoog bent, want je komt als sporter nog steeds terecht in een zwart gat. Een niemandsland met een vaag ‘gaat-ie-wel-of-niet-door’ doel, het pad ernaartoe opeens weggevaagd, en totaal geen garanties voor de toekomst. Blijf je dan trainen? En zo ja, hoe hard train je dan? Er wordt nu toch juist gezegd dat je beter niet zwaar kan trainen? En waar train je dan precies voor op dit moment? 

Sport is per definitie onzeker, en elke sporter probeert zoveel mogelijk zekerheid te creëren voor zichzelf. Door het volgen van schema’s, gezond eten, goed slapen; alles staat in het teken om een bepaalde mate van grip te krijgen over die ene sportieve prestatie. Jouw grote doel. Je zou daarom denken dat een van de ergste dingen voor een sporter is wanneer dat doel wegvalt. Ik kan je vertellen, misschien is het wel erger om niet zeker te weten óf het doel wegvalt. Kijk maar eens hoe een groot deel van onze Olympische sporters reageerden op deze situatie, en hoe iedereen vooral dúidelijkheid wilde. Niet per se het behouden van het doel, maar juist duidelijkheid over het doel. 

Ik kan de laatste weken niet zoveel met mezelf. Het ene moment ben ik erop gebrand hard door te trainen, het andere moment zie ik in hoeveel groter deze hele situatie is dan mijn sportseizoen, en voel ik me bijna beschaamd dat dit zo belangrijk voor me is. Maar dat is het. Ik ben en blijf een sporter. 

De laatste weken voelde ik me overgeleverd aan de beslissingen die Ironman gaat maken. Gaat mijn race door? En wanneer hoor ik dat? Ik heb de touwtjes niet in handen, dat hebben zij. Hoe lang zullen ze wachten om iets te laten weten? En wat doe ik tot die tijd? Tot ik vorige week opeens een volledig nieuwe gedachte kreeg.

“Wil ik het zelf wel op deze manier?”

Voor mij komt 70% van mijn sportplezier voort uit het proces van het toewerken naar een wedstrijd. De trainingen samen met anderen, bij alle sportverenigingen waar ik lid ben. De voorbereidingswedstrijden die me vertellen hoe ik ervoor sta. De wedstrijden en trainingsweekenden samen met mijn fantastische team. Idioot lange of zware fietstochten met andere sportgekken. Als dat allemaal wegvalt, maar de Ironman gaat wel door, wil ik het dan wel op die manier? Word ik er dan wel blij van? En is dat niet waar het uiteindelijk allemaal om draait?

Deze gedachte werd de laatste dagen versterkt door eens buiten de kaders van mijn eigen fanatieke sporthoofd te stappen. Wat betekent het voor alle atleten die ingeschreven staan voor deze wedstrijd? Deze Ironman vindt plaats in het noorden van Spanje, wat betekent dat de meeste atleten Spaans, Frans of Italiaans zullen zijn. Al deze atleten moeten nu verplicht binnen zitten, en kunnen amper trainen. Hoe slecht is dit voor hun mentale gezondheid; niet kunnen trainen terwijl ze gebrand zijn op het voltooien van deze race? En daarnaast, stel dat de race doorgaat, en ze zitten nu bijvoorbeeld 8 weken binnen, kunnen daarna nog maar een paar weken trainen, en dwingen zichzelf dan vanuit fanatisme om een full distance triathlon te gaan doen. Hoe slecht is dit voor hun fysieke gezondheid? Dit moeten we toch helemaal niet willen? 

Denk ook eens aan wat er verder nodig is om zo’n event voor duizenden atleten neer te zetten. De honderden vrijwilligers, de medici, de politie die ervoor nodig is. In een land dat zo zwaar getroffen is op dit moment. Moet je dat willen?

Ik heb geen controle over een virus. Ik heb ook geen controle over Ironman en hun keuzes. Het enige wat ik kan doen, is mijn eigen keuzes maken. En ik kan er gewoonweg niet voor kiezen om te blijven trainen voor deze race. Als ik ingeschreven blijf staan, dan voelt het alsof ik dit goedkeur. Alsof ik erachter sta dat duizenden atleten zo lang in onzekerheid blijven over hun race, met alle psychologische en fysieke gevolgen van dien. En alhoewel mijn sporthart me vertelt dat je nóóit moet opgeven, toch voel ik ook aan alle kanten dat ik het zelf niet wil op deze manier. 

Dus ik pak de controle terug, en ik maak mijn eigen keus. Ik volg wat goed voelt voor mij, dus ik ga dit jaar geen Ironman doen. Hoe verrot dat ook is, ik heb me zojuist bewust uitgeschreven voor deze race. En het gekke is; terwijl deze keus wel goed voelt, is er ook een gedeelte van me enorm teleurgesteld. Allebei tegelijkertijd. Maar ik ben ook vastberaden. Want in 2021, dan pak ik die finish wél. Let maar op.

Eredivisie 2019/NK OD Veenendaal